«ԳԱ» գլխավոր խմբագրի տեղակալ։
Ժուռնալիստիկայում է 1987 թվականից։ Մասնագիտական հետաքրքրությունները. Ղարաբաղյան հիմնախնդիր, Հայոց Ցեղասպանություն, հակամարտությունների կարգավորում և տարածաշրջանային քաղաքական խնդիրներ։ Աշխատել է հայկական և ռուսական մի շարք ԶԼՄ-ներում, կազմակերպություններում և գերատեսչություններում, եղել է Միջազգային ֆրանսիական ռադիոյի (RFI ) թղթակից։ 1995 թվականին առաջադրվել է ՀՀ ԱԺ պատգամավորության թեկնածու։ Ժուռնալիստական մի քանի մրցանակների դափնեկիր է, 2013 թվականին պարգևատրվել է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության «Վաչագան Բարեպաշտ» մեդալով։
1997 թվականից «Ընդդեմ իրավական կամայականության» ՀԿ-ի խորհրդի անդամ է։ 2009 թվականից ղեկավարում է «Սովորական ցեղասպանություն» նախագիծը, որն իրագործվում է ՀՀ նախագահի վարչակազմի Հասարակական կապերի և տեղեկատվության կենտրոնի կողմից և որի շրջանակներում ստեղծվում են փաստագրական ֆիլմեր, ինտերնետ-կայքեր և հրատարակվում են գրքեր, նվիրված ղարաբաղյան հակամարտության տարածաշրջանի 1988-1992թթ. իրադարձություններին։
Հետաքրքրությունները. գրականություն, կինո, ճանապարհորդություններ, թարգմանություններ։ Մոսկվայում հրատարակված դետեկտիվ վեպերի հեղինակ է։ Տիրապետում է հայերեն, ռուսերեն և անգլերեն լեզուներին։
Կալիֆոռնիայի Բերքլիի համալսարանում տեղի ունեցած միջադեպի մասին «ԳԱ»-ն արդեն գրել է ապրիլի 29-ին: Այն ժամանակ մենք շեշտը դրեցինք հայկական դիվանագիտության (եթե իհարկե Նիկոլի օրոք այդպիսին ընդհանրապես գոյություն ունի) համար ամոթալի փաստի վրա՝ Բաքվի սպառնալիքների և շանտաժի պատճառով «Տունս քաղցր ա» ֆիլմի ցուցադրության չեղարկման հետ կապված սկանդալին որևէ արձագանքի բացակայութան։
Հինգերորդ անգամ եկավ մայիսի 8-9-ը առանց Շուշիի, երկրորդ անգամ՝ առանց Արցախի։ Եվ ամեն տարի նկատելիորեն փոխվում են սրբազան օրվա տոնայնությունն ու տրամադրությունները։ Եթե 4 տարի առաջ՝ աղետալի «9.11.2020»-ից ընդամենը մի քանի ամիս անց մարդիկ վշտի, շոկի և շփոթմունքի մեջ էին, չիմանալով՝ նշել, թե չնշել հայկական երբեմնի Եռատոնը, ապա այսօր հասարակական մթնոլորտում բոլորովին այլ բան է զգացվում։ Ապրիլի 24-ին Ջահերով երթում շատերին ցնցած «Վերադարձ լինելո՛ւ է» կարգախոսը աստիճանաբար ընկալվում է որպես հրամայական, որին այլընտրանք չկա։
Ապրիլի 27-ին Ցեղասպանության կանխարգելման Լեմկինի անվան ինստիտուտը հրապարակեց «կարմիր դրոշի ազդանշան» (Red Flag Alert) նախազգուշացումների իր նոր շարքի առաջին մասը՝ «Ցեղասպանության առանցքը. ԱՄՆ-ը, Ադրբեջանը, Թուրքիան, Իսրայելը, Ռուսաստանը և «ընդունելի ցեղասպանության» դարաշրջանը» վերտառությամբ, նվիրված Արցախում տեղի ունեցած ողբերգական իրադարձություններին։ Շարքի նախաբանում ինստիտուտի տնօրեն Էլիզա ֆոն Ջոդեն-Ֆորջին արձանագրում է. «Ցեղասպանությունը դառնում է ընդունելի և առօրեական»:
«Բերքլիի համալսարանը հեռացրել ա Սարին Հայրապետյանի Արցախի մասին «Տունս քաղցր ա» ֆիլմը՝ Ադրբեջանի սպառնալիքների տակ։ Սա արդեն երկրորդ գրաքննությունն ա նույն ֆիլմի։ Առաջինը, եթե արաբական երկրում էր՝ Հորդանանում, այս մեկը ԱՄՆ-ի խոսքի ազատության նվիրված հաստատությունում է եղել. Կալիֆոռնիայի Բերքլի համալսարանում, այն էլ համալսարանի Մարդու իրավունքների կենտրոնից են հանել, ապրիլի 24-ի համար էր նախպատեսված։ Բերքլիում է սովորել Ավոն, որի անունը ևս ցենզուրայի է ենթարկում ամերիկյան Ֆեյսբուքը։ …Այն երկրում, որն աշխարհին սովորեցնում է, թե ինչ է խոսքի ազատությունը»,- գրել է ռեժիսոր և հասարակական գործիչ Հովհաննես Իշխանյանը:
Նախագահ Սամվել Շահրամանյանը երեկ կրկին փոքր-ինչ բացեց հայկական Արցախի վերջին օրերի մեծ հաշվով անհայտ մնացած իրադարձությունների գաղտնիքի քողը։ Նա հաստատեց, որ Բաքվում ապօրինի պահվող հանրապետության ղեկավարները պատանդ են մնացել, որպեսզի հնարավոր լինի դուրս բերել բոլոր բնակիչներին: Շահրամանյանը վստահեցրեց, որ ինքը «ամենավերջինն է հեռացել Արցախից» և տեսել է, թե ինչպես են գերեվարում մյուս ղեկավարներին։ «Այդ մարդիկ, մնալով որպես կենդանի պատանդ՝ ապահովել են մեր խաղաղ բնակչության դուրսբերումը։ Հնարավորություն չկար, որ նրանք չգերեվարվեին»,- հայտարարեց նա։
Ապրիլի 17-ին Պրահայում տևական հիվանդությունից հետո 82 տարեկան հասակում մահացել է չեխ հայտնի լրագրող, իրավապաշտպան, գրող և քաղաքական գործիչ Յարոմիր Շտետինան: Այս մասին հաղորդեց Չեխիայի մայրաքաղաքում լույս տեսնող «Օրեր» եվրոպական հայկական ամսագիրը։ Հայկական ոչ մի լրատվական կայք, ոչ մի թերթ չհրապարակեց այն մարդու մահվան ցավալի լուրը, որը 1991 թվականից ի վեր եղել է Արցախի և Հայաստանի ամենահավատարիմ ու նվիրված բարեկամներից մեկը և ավելի քան 30 տարի սատարել ու աջակցել է հայ ժողովրդի ազգային-ազատագրական պայքարին: Ինչպիսիք որ ժամանակներն ու բարքերն են, այնպիսիք էլ լուրերն են…
«Հանրային» հեռուստաալիքով փաշինյանական գլխավոր հեռուստալրագրող Պետրոս Ղազարյանին Արցախի օմբուդսմեն Գեղամ Ստեփանյանի տված հարցազրույցի մասին որևէ բան գրել ձեռքդ չի գնում՝ Գեղամի հանդեպ ողջ հարգանքով հանդերձ։ Չափազանց շատ աղտեղություններ դուրս թափվեցին հարցազրույցի «սխալ» ընթացքից ակնհայտորեն նյարդայնացած և հազարավոր հեռուստադիտողների աչքի առաջ անպարկեշտության աստիճան մոլեգնած Ղազարյանի ընդարձակ որովայնից, որպեսզի կարողանանք գտնել նրա պահվածքը լիակատար չափով բնութագրելու ունակ խոսքեր։
Փաշինյանական ԱԳՆ ղեկավարն Անթալիայում ծավալվեց, պետք է ասել՝ ողջ թափով. մերթ հանդիպումներ, մերթ ելույթներ, բանավեճեր, հարցազրույցներ ու տարատեսակ, այդ թվում՝ անհեթեթ հայտարարություններ... Եվ այդ ամենի միջով կարմիր թելի պես անցնում է թուրքերին ուղղված հուսահատ աղերսը ցանկացած զիջման գնալու պատրաստակամության մասին, միայն թե ստանա «խաղաղության համաձայնագիր» անվանյալ բաղձալի թղթի կտորը։
Երեկ լրահոսում առկայծեց քրեական նորությունների shamshyan.com կայքի հաղորդագրությունն այն մասին, որ ապրիլի 11-ին Կոտայքի մարզի Առինջ գյուղում բախվել են 3 ավտոմեքենա. երկու Mercedes և Toyota: Ըստ տեղեկատվության՝ Mercedes-ներից մեկի վարորդին շտապօգնությունը բուժօգնություն է ցուցաբերել տեղում, տուժողը հրաժարվել է հոսպիտալացումից: Հաղորդվում էր նաև, որ Toyota մակնիշի ավտոմեքենայի ղեկին եղել է հատուկ նշանակության գումարտակի հրամանատար Հայկազ Ջոմարդյանը:
Երեկ բոլորեց 33 տարին այն օրից, երբ Արցախի Մարաղա գյուղում «դժոխքը բացվեց երկրի վրա» և տեղի ունեցան իրադարձություններ, որոնք բարոնուհի Քերոլայն Քոքսն անվանել է «ժամանակակից Գողգոթա, միայն թե շատ ավելի վատթար»: «ԳԱ»-ն բազմիցս գրել է Մարաղայի ցեղասպանության մասին, որը դարձավ հայոց պատմության ամենաողբերգական էջերից մեկը: Այստեղ նշեմ միայն, որ 1992թ. ապրիլի 10-ին հայկական գյուղում տեղի ունեցածը կարելի է անվանել թուրքական ցեղասպանության քաղաքականության յուրօրինակ կվինտէսենցիա, որը բազմիցս դրսևորվել է և՛ նախկինում, և՛ դրանից հետո, և որը հետևողականորեն իրագործվում է մինչ օրս: